Warszawa Międzylesie to szczytowe osiągnięcie funkcjonalizmu na polskiej kolei

Linia Otwocka to szczególna linia kolejowa Warszawy. Biorąc pod uwagę jej walory użytkowe oraz architektoniczne można stwierdzić, że jest najbardziej wartościowym elementem warszawskiej kolei.

O kilku stacjach i przystankach linii Otwockiej już pisałem na blogu. Opisując kolejne stacje i przystanki chciałem przedstawić szerszy opis związany z budową linii, ponieważ trudno przystanki i stacje z tej linii oddzielić od siebie. W większości mają ze sobą bardzo dużo wspólnych cech i razem stanowią funkcjonalną całość.

Koncepcja układu komunikacyjnego elektrycznej kolei miejskiej w aglomeracji warszawskiej powstała w latach 30. ubiegłego wieku i była dziełem Biura Projektów i Studiów PKP,  PKP – Biura Elektryfikacji Węzła Kolejowego Warszawskiego i Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie.

Wzorem dla warszawskiej koncepcji układu komunikacyjnego elektrycznej kolei miejskiej była szybka kolej miejska z Berlina (Stadtschnellbahn). 

Układy torowe stacji i przystanków oraz organizację ruchu dla  elektryfikowanych linii kolejowych aglomeracji warszawskiej opracował inż. Kazimierz Centnerszwer, który był pracownikiem Biura Projektów i Studiów PKP.

15 grudnia 1936 roku oddano do użytku pierwszy zelektryfikowany odcinek linii kolejowej w Warszawie: Warszawa Wschodnia – Otwock, Warszawa Zachodnia – Pruszków wraz z linią średnicową (przez stację Warszawa Główna). 

Jednym z oddanych do eksploatacji przystanków był przystanek kolejowy Warszawa Międzylesie. Wraz z kilkoma przystankami tej linii uznawany jest za  szczytowe osiągnięcie architektury funkcjonalizmu na polskiej kolei.

/ zdjęcia z 15 lipca 2014 roku /